Spoken bestaan niet

‘Kim... Kim...! De deur is ingezakt.'

‘Tja dan moet je even een nieuwe deur bouwen he...'

‘Nee jij moet het doen.'

‘Maar als je nou gewoon met je hoofd boven de deken gaat slapen, hoef ik ook niet elke vijf minuten terug te komen om een deurtje te bouwen...'

‘Nee, ik moet onder de dekens want anders zien ze me.'

‘Wie zien je dan?'

‘De spoken.'

Max is bang voor spoken. Dat betekent einde nachtrust, want als hij ook maar even wakker wordt en merkt dat zijn deur (ik ben tegenwoordig zeer beoefend in het maken van deuren van de dekens...) is ingestort staat hij naast mijn bed. We hebben samen alle kastjes in zijn kamer opengetrokken, in alle hoeken en kieren gekeken en - uiteraard - onder zijn bed om hem te laten zien dat er geen spoken zijn, en ergens wilde hij me wel geloven maar ondertussen moeten er steeds meer lampjes aan blijven en zijn kamerdeur staat wagenwijd open. En hoewel ik iemand ben die er niet bepaald van houdt om te worden gestoord in mijn slaap kan ik het hem moeilijk kwalijk nemen. Bijna ieder kind heeft tenslotte last van een ik-ben-bang-voor-spoken fase. En wie zegt eigenlijk dat ze niet bestaan? Derek Ogilvie zuigt het toch ook niet allemaal uit zijn duim? Misschien zitten jonge kinderen in een fase waar ze de gave om spoken te zien nog kunnen ontwikkelen tot wij volwassen ze steeds maar weer vertellen dat spoken niet bestaan. Misschien ook niet... Hoe dan ook, het is best zielig. Roas en ik grapten misschien wel dat we wel even met de witte lakens over ons heen langs zijn slaapkamer konden lopen (wat we natuurlijk nooit zouden doen, omdat we zoiets niet over ons hart zouden kunnen verkrijgen, veel te gemeen, zijn wij niet) maar ik weet nog van vroeger hoe het is als je niet durft te slapen omdat je bang bent. Eerst lieten mijn ouders mij op jonge leeftijd de film ‘It' meekijken, omdat ze dachten dat dat niet zoveel kwaad kon. Ik durfde amper mn tanden nog te poetsen omdat ik bang was dat er bloed uit de gootsteen zou opborrelen. En ik heb er een clowntrauma aan over gehouden. Toen ik iets ouder was en mn zus de deur uit ging kreeg ik de immens grote zolderkamer tot mijn beschikking en probeerde ik vervolgens een hele zomervakantie op te blijven tot de zon op kwam om een uur of vijf 's ochtends (door middel van TMF & Tell Sell en de mute knop) waarna ik veilig kon slapen. Ik zat in mijn ik-ben-bang-dat-aliens-me-komen-halen-door-het-zolderraam fase. Geen geintje. Ik was bang voor aliens. Het lijkt misschien aanstellerij en je bent erg geneigd om chagrijnig te worden en boos te doen als er 's nachts iemand voor de zoveelste keer naast je bed staat om een deur te maken van de dekens maar uiteindelijk is het ons eigen schuld. Zijn wij niet degenen geweest die op het verzoek van Max 80.227 keer het liedje over spoken hebben gedraaid in de auto? ‘Wat zit daar bij het raam? Het spookt aan de overkant... Whoooohoooo het lijkt alleen maar zo, niets om van te schrikken want het is niet zo...' Jaja. En bedankt. En het zijn niet alleen spoken. Al die liedjes, verhaaltjes en filmpjes over draken, piraten, heksen en monsters. Nee, handig hoor. Ik zeg slapeloze nachten. Ik snap wel dat in elke Disneyfilm een moraal verborgen zit, maar daar denken die kinderen niet over na. Ik ontdekte ook laatst pas dat alle slechteriken in de filmpjes van Alfred Jodokus Kwak op Hitler lijken en dat Winnie de zwarte eend en haar familie gediscrimineerd werden. Kinderen onthouden van Sneeuwwitje alleen de heks met de appel, van Peter Pan alleen Kapitiein Haak en de Krokodil met de klok en van Doornroosje alleen de Draak die groen vuur spuwt. Ik had nooit gedacht dat ik dit als enorme Disney & Dreamworks Animations fan dit zou gaan zeggen, zeker niet sinds Roas en ik in slaap vallen en opstaan met ‘Tietiedietiedie Dora, Dora, Dora, klik op Dora!' in ons hoofd, maar doe dan toch maar Dora the Explorer: ‘Het lukte, het lukte, het lukte yeah! Tietiedietiedie Dora!' ;)

Bacio,

Kim

Even een dagje Nederland

Vandaag beleefden we even een dagje Nederland. Het ging keihard regenen en onweren. En het werd niet warmer dan 21 graden. Shock! Stiekem was het wel even lekker zo'n koel dagje. Kun je je misschien niet voorstellen, maar drie weken lang meer dan 35 graden en weinig wind.. poee. Niet uit te houden! Al worden we er wel poepie bruin van en dat is natuurlijk mooi meegenomen!

Max en Lucas vonden het nodig om ons 's nachts uit de slaap te houden. Max wilde graag een deurtje in zijn dekens (lees: de dekens moeten een beetje omhoog staan) en Lucas was z'n speen kwijt. Slapeloze nachten hebben we hier (iets overdreven) en dat valt ook wel aan ons te zien. Vanochtend stonden we 5.45 naast bed. Dat zijn toch geen tijden meer? Ik krijg echt steeds meer respect voor mijn ouders. Al werd ik overdag ‘gedumpt' bij pake en beppe, dus dan hadden ze geen last van me. 's Avonds daarentegen raasde ik moord en brand hebben ze me wijs gemaakt. Ik hoop echt dat ik later kindjes krijg die de hele nacht doorslapen en ‘uitslapen' tot een uur of 8. Later kan natuurlijk niet, want dan moeten we rap naar school.

Gister zijn we met z'n vieren naar een dorpje in de buurt geweest: Castiglione d' Orcia. Even een cappuccino en spremutta's (sinaasappelsap) drinken! En wat hadden we het gezellig. We gingen visjes kijken in de fontein en we kregen een stukje brood van een aardige meneer om de visjes te voeren. Toen nog even gespeeld in de speeltuin en hup weer in de auto. ‘Mag nog één keer die van ‘Rosanne' erop asjeblieft?', vroeg Max. Ik word gek van dat liedje, maar omdat hij het zo lief vraagt doen we dat natuurlijk. Max kan hem ook al een beetje meezingen. Stiekem vind ik dat ook wel weer heel schattig!

Home alone dag 2

‘Kim... Kim!' werd er in mijn oor gefluisterd. Ik pakte mijn mobieltje en merkte op dat het half 4 was. 's Nachts ja. ‘Watisser?' ik draaide me om en stond oog in oog met Max. ‘Je moet me instoppen en een deurtje bouwen van de deken.' Ik heb opeens zeer veel respect voor ouders. Het is niet alleen 's nachts uit bed worden gekrijst of vroeg opstaan. Het is ook kleren wassen, brood bakken, eten koken, 14.378 keer ‘Dora redt de prins' kijken, boodschappen doen, kinderen naar de crèche brengen, kinderen weer ophalen, huis schoonmaken (Marieke doet ons wat als er straks ‘beestjes' rondlopen :P), spelen, poepluiers verschonen (nou ja, in Roas haar geval dan... ik heb mijn handen al vol aan Max... ;), muggen doodslaan etc. etc. ‘Kim... Kim!' het was inmiddels 7 uur. ‘Goedemorgen Max... Wil je niet nog heeeeeeel eventjes slapen? Het is weekend...' Max dacht even na. ‘Nee, ik moet poepen.' En een momentje later: ‘Klaar!!' Sta je daar 's ochtends in alle vroegte met de slaperige hoofd billen af te vegen. Gelukkig zijn de kindjes lief tegen ons en hebben ze onze ‘Road Trip Toscane ‘09' cd voor in de auto geaccepteerd. Houdt wel in dat we 14.378 keer ‘Rosanne' van Nick & Simon en ‘Laat het gras maar groeien' moeten aanhoren, maarja alles beter dan: ‘Ga je mee naar het land van je ogen dicht...' *gaaaaaap! ;)

Bacio,

Kim

Ingeburgerd!

Ik ben een gigantisch lekker wijf. Althans, zo denken de Italiaanse muggen erover. Ik heb wel drie spinnen in mijn ‘masterbedroom' en nog presteer ik het 's ochtends wakker te worden met een versgeprikte muggenbult op mijn bil. Ik wist niet eens dat ik daar ook bloed had. Of zou er zoiets als muggenliposuctie bestaan? Of misschien is het altijd al die mug zijn droom geweest om op de maan de landen. Misschien had ik er een bordje neer moeten zetten: ‘bloedbar, 2^e krater linksaf'. Ik zie het ook gewoon voor me: saloondeuren en grote pullen met mijn bloed. Zegt de ene mug tegen de andere: ‘Ik zie ik zie wat jij niet ziet en de kleur is......' of ‘Heb je het al gehoord van Ted? Geraakt door een Voltmepper door dat blondje, akelig gezicht.' Roas is namelijk fanatiek muggenmepster. Ik hou het bij torretjes, maar die beginnen heel erg te stinken als je ze onder stroom zet. Ach, nog 3,5 week en dan leven we weer beestje vrij. Hoewel alles hier in het begin wel even wennen was moet ik zeggen dat we nu behoorlijk beginnen in te burgeren. Het warme weer (elke dag > 32°C), de kinderen (ik begin stiekem een beetje verliefd op ze te worden, vooral op Lucas zijn ‘Jaaa...jaaa...jaaa!' als je vraagt of hij een Danoontje wil en de wispelturigheid van Max die zegt dat ie je niet lief vindt en vervolgens met een bloemetje aan komt zetten awww), de taal (al begreep ik echt niets van wat de glibberige gladjanus aan de bar vanavond allemaal tegen ons zei) en de bochtige weggetjes (goddank de rijstijl van Roas, nooit meer misselijk hallelujah!). En toen kwam God gister ook nog eens de veranda oplopen. Eindelijk een knappe Italiaan, want dat valt ons hier reuze tegen. ‘De loodgieter? Ja die mag er inderdaad best wezen...' beantwoorde Marieke mijn subtiele opmerking dat ik een knappe Italiaan gespot had. Het was liefde op het eerste gezicht en de au pair verhuisde naar Toscane waar ze samen een loodgietersbedrijfje begonnen... ‘Maar Kim, niet met een Italiaan thuis komen hoor, ik waarschuw je.' Juist ja. Alleen kijken. Nog 1 dagje en dan moeten we alles helemaal zelf doen. Elke dag vroeg op staan, kinderen naar de crèche brengen zodat wij boodschappen kunnen doen, sporten, eten koken, tussendoor kinderen vermaken, kinderen in bad doen, verhaaltje voorlezen, kinderen op bed doen, en dan uitgeput op de bank met een wijntje. Of bier met 7-up in Roas haar geval. Ik kan niet wachten

Buona notte! Bacio,

Kim

Wisten jullie dat:

- We hier alweer twee weken zijn

- De weken zijn omgevlogen

- We hier nog 3,5 week blijven

- We het hier reuze naar onze zin hebben

- Alleen Roassanne één keer heeft overgegeven van de bochtige wegen

- Kim het liefst heeft dat Roassanne rijdt

- Zij dan niet misselijk wordt

- Het eten hier best smaakt

- De pasta nog niet onze neus uit komt

- We al in Buonconvento, Monte d' Arbia, Asciano, Montalcino, Sant' Antimo, San Quirico d' Arbia, Bagno Vignoni, Pienza, Montepulciano, Siena en Florence geweest zijn

- We wel wallen onder onze ogen hebben

- Deze waarschijnlijk nooit meer weggaan

- Max voor het woordje wanneer steeds hoe zegt

- Lucas een echt poepgezicht trekt als hij aan het poepen is

- Max onze rijmpjes snel oppikt

- Dit in sommige gevallen (ben je boos, pluk een roos) goed is, maar in andere gevallen (niet voor Jan, want die piest ervan) iets minder is

- Lucas met ‘Jaaajaaaaaaajaaaa' reageert op de vraag: ‘Wil je een danoontje?'

- Wij heel fanatiek minstens twee keer in de week sporten

- Dit heeeel heeeel erg zwaar is

- Wij in topconditie terug komen naar Nederland

- Roassanne nog steeds geen wijn lust

- Ze nu bier met 7up drinkt (sneeuwwitje!)

- Kim maar liefst 38 muggenbulten heeft op haar onderbenen

- Zij hier helemaal niet blij mee is

- Wij gister in Florence waren

- Kim niet kan kaartlezen

- Dit waarschijnlijk kwam omdat ze de kaart op de kop hield

- Roassanne de weg wel wist

- Wij vanaf vrijdag een weekje alleen zijn met de kindjes

- Wij dit best wel een beetje spannend vinden

- WIj volgende week wel weer wisten jullie datjes maken...

Florence!

Na twaalf uur en een kwartier kwamen we weer aan bij ‘ons' huis in Buonconvento. Wat een dag, wat een weer en wat een zere voeten.

We waren 's ochtends vroeg opgestaan om met de trein naar Florence te gaan. Een tochtje van een uur en vijfenveertig minuten. Heenreis was goed te doen. En toen we éénmaal in Florence waren zagen we zo'n citytour busje langskomen. Kijk, daar wilden wij op. Wij weer omkeren en opzoek naar het beginpunt. Bleek het 22 euries p.p. te kosten en dat hadden we er niet voor over. Dan maar een plattegrond van Florence halen en de leukste gebouwen zelf bekijken. Het was een kaart met plaatjes, dus dat moest te doen zijn. Kim had de kaart en wees ons de weg. Mijn opmerking dat we toch echt de verkeerde kant opgingen wuifde ze weg en zo liepen we door Florence. Totdat Kim het tijd vond om de weg maar even te gaan vragen. Bleken we inderdaad verkeerd te gaan en de andere kant op te moeten. ‘Oooo, de kaart moet andersom', was Kim haar commentaar. Ik heb blond haar, maar Kim is figuurlijk blond ;)

Na de bekende bruggetjes (Ponte Vecchio), Piazza Del Signoria (met allemaal beelden) en de Duomo (niet van binnen, veeeel te lange rij) te hebben gezien vonden we het wel prima. Op naar de winkels. Met als doel: sportschoenen. Bergen winkels, veel souvenirwinkeltjes en de grootste overdekte markt van Europa verder waren we nog steeds geen sportschoenen rijker en hadden we het helemaal gehad. Het was (TE) warm en ze hadden auw aan onze benen. (Uitspraak Max!) De trein kwam pas om vijf uur. Dus wij wachten en wachten en wachten. Zitten we eindelijk in de trein, heeft die twintig minuten vertraging. Hoe bedoel je vertraging? Dit is verdomme het beginpunt! Zo wordt je maar weer eens met de neus op de feiten gedrukt dat je in Italië bent. Piano, piano! Domani, domani! Acht uur 's avonds kwamen we weer aan bij ‘ons' huis. Moe, maar wel voldaan. Florence is een mooie stad, maar ik ben toch meer benieuwd naar Rome!

Toppunt van de dag: Kim die na onze Florencetripje dezelfde avond nog sportschoenen - met 20% korting - koopt in Buonconvento!

Roas!

Road Trip II

Opnieuw hitte (35°C)... opnieuw uitslapen... en opnieuw een dagje vrij (net als gister, en morgen trouwens ook: Florence!!). Hoewel we er gister voor kozen om een dagje op een ligbedje te bakken wilden we nu wel wat anders zien dan alleen de strakblauwe lucht en de tegels van de veranda. Marieke raadde ons aan om een tour te doen door de streek waar Toscane bekend om is geworden: de Chianti streek. Dus stapten we met grote verwachtingen de Opel Corsa in om onder het genot van de Italiaanse radio (op al het Italiaanse gelul na heus zo slecht nog niet, vooral bij ‘When love takes over' van David Guetta & Kelly Rowland en ‘Indietro' van Tizziano Ferro gaat de volume knop op luid) richting het noorden te rijden. Halverwege leek het ons wel leuk om Castello di Brolio te bezoeken. Een keer en nooit weer dus. We hadden de auto in het nabijgelegen dorpje geparkeerd, aangezien er op een bord ‘Brolio 0,1km' te lezen was. Dat konden we heus wel eventjes lopen, dachten we. Op de loopband loop ik toch immers ook altijd met 10% omhoog. Na veel gepuf en gezucht kwamen we eindelijk - zeer geïrriteerd door de stromen Nederlanders die we onderweg tegenkwamen, eentje begon zelfs te zingen... - aan bij het kasteel (wat toch wel verder bleek dan 0,1 km). Moesten we kaartjes kopen om er in te mogen! Geld lag nog in de auto, zo'n 2 kilometer naar beneden natuurlijk... En een streek vol met torenhoge bomen dus dat uitzicht konden we wel vergeten. Tot ik me bedacht dat er ook een wereld is buiten de gebaande paden, en zo kwamen we toch nog bij ons uitzicht terecht:

‘Ik vind die streek waar Marieke en Rob wonen toch veel mooier'

‘Nou inderdaad. Ik heb dorst, zullen we weer gaan?'

Na ongeveer vier uren in de auto te hebben gezeten en langs dorpen als ‘Gaiole in Chianti', ‘Castelnuovo', ‘Radda in Chianti' en ‘Castellina in Chianti' te hebben gereden waren we het unaniem met elkaar eens: Chianti mag dan een bekende streek zijn, voor die paar bomen kun je net zo goed naar de Veluwe gaan. Die bergen en extra bochtige wegen fantaseer je er gewoon bij. Onderweg nog even een halve liter Coca Cola en een Panini meegepakt op een terrasje:

‘Oeh, lekkere Italiaangespot! Ik ga hier wel zitten... Leuk uitzicht.'

‘Man, man anders zitten al die mannen even te staren, ksssht.'

‘Oh gatver, hij rookt en gokt. Laat nou maar zitten.'

Morgen lekker een dagje naar Florence (o.a. sportschoenen kopen :P), dinsdag waarschijnlijk met zn allen naar de kust en dan vast mentaal en fysiek voorbereiden op komende vrijdag. Vanaf dan zijn we een week alleen met Max & Lucas. Gelukkig zijn wij grote fans van vroeg opstaan... ;)

Baci, Roas & Kim

Ga je mee naar het land van je ogen dicht?

Ik heb me ernstig bedacht over het nemen van kinderen later. Man, man, man wat een nacht. Ligt er om 06:00 's ochtends ook nog een kind naast je in bed te friemelen. Roassanne had bedacht dat ie wel even 'rustig' tussen ons in mocht liggen. Nou, gezellig. Ik heb geen oog meer dicht gedaan. Maar het grote voordeel van alles.... Ik ben opeens een stuk beter in streng zijn. Door het grote slaaptekort heb ik namelijk eveneens een tekort aan geduld... Niet dat het beschuitje er vanochtend nu wel snel in ging, maar het ging er in. Moest vervolgens op weg naar de creche de cd met kinderliedjes ook nog op. Slaapliedjes wel te verstaan: 'Ga je mee naar het land van je ogen dicht? Kijk omhoog, 't is de regenboog! Voel de kleuren stralen door je mooie haren...' *Gaaaaaaap. En wie lagen er heerlijk te pitten achterin de auto... juist. Vanavond rapido op bed...

Bacio, Kim