‘Ik wil een ijsje'. ‘Ik wil een snoepje'. ‘Ik wil yoghurt'. ‘Ik wil Shrek kijken'. ‘Ik wil....' Ik en wil zijn de twee meest gebruikte woordjes van Max. Ik wil ook wel eens wat. Een stukje chocola, op een terrasje zitten of even chillen. Mijn moeder zei vroeger altijd (en nu nog wel eens): kinderen die willen, krijgen voor de billen. Ik zeg tegen Max: ik wil.. kikker in je bil. ‘Maar hoe komt die kikker dan in mijn bil'?, vroeg Max laatst. Na even nadenken, want ja ik moet hem ook niet al teveel wijs maken, kwam ik met het verhaal dat de kikker uit de zee kwam (daar waren we op dat moment) en dat hij dan zomaar in Max zijn zwembroek kroop. ‘Maar hoe dan'?, vroeg Max. ‘Nou..', zei ik. ‘Als je gaat zitten en je zwembroek zit een beetje laag dan kan hij er zo in kruipen'. Max leek met dit antwoord best tevreden, totdat hij vijf minuten later vroeg: ‘Wat gebeurd er dan als ik een scheet laat'? Terwijl ik zat te bedenken dat Max best wel slim is en ik ook wel een beetje moest lachen, keek me Max me verwachtingsvol aan. ‘Nou dan vliegt de kikker weer heel snel uit je zwembroek', antwoordde ik. Max vond dit wel grappig en zei dat hij dan maar veel scheten moest laten als er een kikker in zijn bil zat.

En wat zegt Max tegenwoordig na elke keer ik wil? Juist ja, kikker in je bil. Tsja, dat krijg je. Kinderen nemen alles van je over. Het ‘spelletje' met boeren blijft toch favoriet. Gisteren zaten we buiten een pizza te eten en Max liet een boer. Hij wist niet hoe snel hij zijn duim op zijn voorhoofd moest krijgen. Doe je dit namelijk als laatste dan mag de rest diegene slaan. Doen we met Max natuurlijk niet. Het is nu: wie als laatste is moet een hapje eten nemen. Doen we niet te vaak natuurlijk. Alleen als Max wat moeite heeft met eten wil het ‘boerspelletje' nog wel eens werken. Wat een opvoeding ;)

Roas!