‘Kim... Kim...! De deur is ingezakt.'

‘Tja dan moet je even een nieuwe deur bouwen he...'

‘Nee jij moet het doen.'

‘Maar als je nou gewoon met je hoofd boven de deken gaat slapen, hoef ik ook niet elke vijf minuten terug te komen om een deurtje te bouwen...'

‘Nee, ik moet onder de dekens want anders zien ze me.'

‘Wie zien je dan?'

‘De spoken.'

Max is bang voor spoken. Dat betekent einde nachtrust, want als hij ook maar even wakker wordt en merkt dat zijn deur (ik ben tegenwoordig zeer beoefend in het maken van deuren van de dekens...) is ingestort staat hij naast mijn bed. We hebben samen alle kastjes in zijn kamer opengetrokken, in alle hoeken en kieren gekeken en - uiteraard - onder zijn bed om hem te laten zien dat er geen spoken zijn, en ergens wilde hij me wel geloven maar ondertussen moeten er steeds meer lampjes aan blijven en zijn kamerdeur staat wagenwijd open. En hoewel ik iemand ben die er niet bepaald van houdt om te worden gestoord in mijn slaap kan ik het hem moeilijk kwalijk nemen. Bijna ieder kind heeft tenslotte last van een ik-ben-bang-voor-spoken fase. En wie zegt eigenlijk dat ze niet bestaan? Derek Ogilvie zuigt het toch ook niet allemaal uit zijn duim? Misschien zitten jonge kinderen in een fase waar ze de gave om spoken te zien nog kunnen ontwikkelen tot wij volwassen ze steeds maar weer vertellen dat spoken niet bestaan. Misschien ook niet... Hoe dan ook, het is best zielig. Roas en ik grapten misschien wel dat we wel even met de witte lakens over ons heen langs zijn slaapkamer konden lopen (wat we natuurlijk nooit zouden doen, omdat we zoiets niet over ons hart zouden kunnen verkrijgen, veel te gemeen, zijn wij niet) maar ik weet nog van vroeger hoe het is als je niet durft te slapen omdat je bang bent. Eerst lieten mijn ouders mij op jonge leeftijd de film ‘It' meekijken, omdat ze dachten dat dat niet zoveel kwaad kon. Ik durfde amper mn tanden nog te poetsen omdat ik bang was dat er bloed uit de gootsteen zou opborrelen. En ik heb er een clowntrauma aan over gehouden. Toen ik iets ouder was en mn zus de deur uit ging kreeg ik de immens grote zolderkamer tot mijn beschikking en probeerde ik vervolgens een hele zomervakantie op te blijven tot de zon op kwam om een uur of vijf 's ochtends (door middel van TMF & Tell Sell en de mute knop) waarna ik veilig kon slapen. Ik zat in mijn ik-ben-bang-dat-aliens-me-komen-halen-door-het-zolderraam fase. Geen geintje. Ik was bang voor aliens. Het lijkt misschien aanstellerij en je bent erg geneigd om chagrijnig te worden en boos te doen als er 's nachts iemand voor de zoveelste keer naast je bed staat om een deur te maken van de dekens maar uiteindelijk is het ons eigen schuld. Zijn wij niet degenen geweest die op het verzoek van Max 80.227 keer het liedje over spoken hebben gedraaid in de auto? ‘Wat zit daar bij het raam? Het spookt aan de overkant... Whoooohoooo het lijkt alleen maar zo, niets om van te schrikken want het is niet zo...' Jaja. En bedankt. En het zijn niet alleen spoken. Al die liedjes, verhaaltjes en filmpjes over draken, piraten, heksen en monsters. Nee, handig hoor. Ik zeg slapeloze nachten. Ik snap wel dat in elke Disneyfilm een moraal verborgen zit, maar daar denken die kinderen niet over na. Ik ontdekte ook laatst pas dat alle slechteriken in de filmpjes van Alfred Jodokus Kwak op Hitler lijken en dat Winnie de zwarte eend en haar familie gediscrimineerd werden. Kinderen onthouden van Sneeuwwitje alleen de heks met de appel, van Peter Pan alleen Kapitiein Haak en de Krokodil met de klok en van Doornroosje alleen de Draak die groen vuur spuwt. Ik had nooit gedacht dat ik dit als enorme Disney & Dreamworks Animations fan dit zou gaan zeggen, zeker niet sinds Roas en ik in slaap vallen en opstaan met ‘Tietiedietiedie Dora, Dora, Dora, klik op Dora!' in ons hoofd, maar doe dan toch maar Dora the Explorer: ‘Het lukte, het lukte, het lukte yeah! Tietiedietiedie Dora!' ;)

Bacio,

Kim