Roas' en Kim's weblog

Beste allemaal!

Ten eerste bedankt dat jullie ons trouw gevolgd hebben tijdens ons geweldige avontuur in Toscane.

Vanaf nu zijn wij weer te volgen op http://roas.web-log.nl/ & http://kimwaninge.web-log.nl/

Baci,

Roas & Kim

Ontwenningsverschijnselen

Ja en nu? Mijn studentenritme is verstoord. Dankzij mijn nieuwe wekker Nick (en nee, dat is geen geëmigreerde goddelijke Italiaan maar de blaffende herder van de schuinachterbuurvrouw) stond ik om half 8 al naast mijn bed. Op zich geen probleem, gewoon een koffie (in gedachten een cappuccino van Mimo...) er in en gaan met die banaan. Maarre, wat moet je in hemelsnaam de hele dag doen als je geen kinderen hebt? Ik heb me voorgenomen minder lui te zijn en niet meer de hele dag te computeren. En nu dan? Ik wil kinderen. Ik weet ook wel dat ik deze laatste vrije week zou moeten gebruiken om met iedereen die ik 6 weken - al dan niet langer - niet gezien heb af te spreken, maar stiekem heb ik helemaal geen zin om twintig keer te vertellen hoe leuk we het wel niet hebben gehad en hoe erg ik het mis. Ik heb het foto- en videocompilatie filmpje al minstens 10x bekeken wat betekent dat ik daar al minstens 70 minuten aan heb besteed. Ik heb last van ontwenningsverschijnselen. Zelfs de koelkast ziet er raar uit. Waar is de mozzarella? De tomaten? En de Danoontjes zijn ook al nergens te vinden. Nee, de enige oplossing is een kind. Zo'n heel druk adhd geval waar ik me lekker op kan uitleven. Die de hele dag loopt te rennen en apporteert. Apporteert? Ja. Apporteert ja. Natuurlijk heb ik het niet over een ècht kind... Beetje lastig zonder geëmigreerde goddelijke Italiaan of überhaupt zonder man van elk ander soort ;) Ik heb het over mijn nieuwe aanwinst ‘Lucca', vernoemd naar een van de weinige plaatsen in Toscane waar we niet zijn geweest. Ik hoef weliswaar geen poepluiers te verschonen (zou een beetje gek zijn natuurlijk, een kat met een Pamper om), maar ik kan me wel weer geheel verdiepen in de opvoedkunde. Benissimo!!

Ciaooo e baci!

Kim

De zomer voorbij

Bijna 40 dagen geleden stapten Roas en ik een totaal andere zomer in dan onze gebruikelijke zomers. Drank, stappen tot in de vroege uurtjes en het meepakken van ieder dorpsfeest wat we mee kunnen pakken veranderde in (soms) vroeg opstaan en meedraaien in het gezinsleven. En hoewel er in het begin nog wel eens dagen tussen zaten dat we onszelf afvroegen ‘waar zijn we aan begonnen?!' komen we nu tot de conclusie dat we het nog wel eens kunnen gaan missen ook. In het begin wilden we die twee brutale apen regelmatig achter het behang plakken - of eigenlijk in de muur stukadoren, want ze doen niet aan behang in Toscane - en nu hebben we al grote plannen gemaakt voor ons weerzien. Max verheugt zich er al enorm op om met ons te gaan bootje varen en picknicken in Grou. En dan moeten we natuurlijk ook vissen. En iedereen moet mee op de grote boot. Niet dat we een grote boot tot beschikking hebben, maar voor Prins Max regelen we dat gewoon.

Al met al zou je kunnen zeggen dat we lichtelijk verliefd zijn geworden. Kinderen zijn best ok. Vooral de tig opmerkingen van Max de Slimme (zoals: ‘Ik word niet misselijk op de schommel hoor, want ik ben ongesteld!') waar we om in de deuk hebben gelegen en de ‘awwww!'-momenten van Lucas de Schattige, zullen we missen. Maar ook de heerlijke temperaturen hier, een zomer lang boven de 30°C (al dan niet 35°C , caldo caldo! (=warm) en Toscane op zich; de liefelijke dorpjes, de taal (wij zijn zeer ingeburgerd op dat gebied..) de heuvels, het uitzicht en ja... zelfs de bochten. Wat zal de snelweg in Friesland straks saai zijn. Van onze uitstapjes met Max en Lucas tot zelfs het boodschappen doen in de Italiaanse Coop en het eten koken (altijd zeer gezellig)... We zullen het missen. En natuurlijk last but definately not least onze ‘au pair ouders': Rob(erto) & Marieke. Hun gastvrijheid is abnormaal. We hebben geen dag heimwee gehad mede dankzij hun goede zorgen voor ons en de manier waarop ze ons min of meer bij hun gezin hebben betrokken. Mille grazie di tutto, e'stato molto divertente!

Vandaag en morgen, dan is de zomer voorbij. Je kunt de meisjes wel uit de Toscane halen, maar Toscane niet uit de meisjes: vino rosso, pasta bolognese & Danoontjes... op naar Paessi Bassi!!

Bacio,

Kim

Onafscheidelijk

In de bijna vijf weken dat we hier nu zijn, zijn Kim en ik een goed team geworden. Wat wil je ook, we zijn al vijf weken onafscheidelijk. We hebben elkaar slechts één dag van de vijf weken niet gezien. En dat schept een band moet ik zeggen.

We hadden van te voren een beetje onze twijfels. Zou het wel zolang goed gaan? Gingen we ons niet aan elkaar irriteren? Ook ons thuisfront vroeg zich regelmatig af of we al ruzie hadden gehad. We kunnen jullie gerust stellen. Het antwoord is nee. Het gaat juist heel erg goed. We zijn eigenlijk de hele dag samen, alleen 's nachts niet. En dat gaat prima. Ook nu we ‘gedwongen' wel samen slapen, omdat Ron en Angela (zus van Kim + vriend) in mijn bed slapen, is er nog geen vuiltje aan de lucht. Gezellig juist, samen in bed wat kletsen. Het slapen is alleen wat minder. We kunnen beide niet zo goed samen met iemand in één bed slapen, dus 's ochtends zijn we doodmoe. Beetje lastig, maar woensdag verhuis ik weer terug naar ‘mijn' kamer. We zijn nog zes nachtjes samen in Italië en ‘verhuizen' dan weer terug naar ons koude kikkerlandje. Waar we elkaar niet meer elke dag zien, zomaar even kunnen kletsen aan de keukentafel en zeker niet meer samen in één bed zullen slapen. Dat laatste is dan een ding dat ik niet ga missen, maar de rest toch wel. In Nederland maar vaak samen Italiaans eten met een wijntje en een sneeuwwitje!

Roas!

Ik wil…

‘Ik wil een ijsje'. ‘Ik wil een snoepje'. ‘Ik wil yoghurt'. ‘Ik wil Shrek kijken'. ‘Ik wil....' Ik en wil zijn de twee meest gebruikte woordjes van Max. Ik wil ook wel eens wat. Een stukje chocola, op een terrasje zitten of even chillen. Mijn moeder zei vroeger altijd (en nu nog wel eens): kinderen die willen, krijgen voor de billen. Ik zeg tegen Max: ik wil.. kikker in je bil. ‘Maar hoe komt die kikker dan in mijn bil'?, vroeg Max laatst. Na even nadenken, want ja ik moet hem ook niet al teveel wijs maken, kwam ik met het verhaal dat de kikker uit de zee kwam (daar waren we op dat moment) en dat hij dan zomaar in Max zijn zwembroek kroop. ‘Maar hoe dan'?, vroeg Max. ‘Nou..', zei ik. ‘Als je gaat zitten en je zwembroek zit een beetje laag dan kan hij er zo in kruipen'. Max leek met dit antwoord best tevreden, totdat hij vijf minuten later vroeg: ‘Wat gebeurd er dan als ik een scheet laat'? Terwijl ik zat te bedenken dat Max best wel slim is en ik ook wel een beetje moest lachen, keek me Max me verwachtingsvol aan. ‘Nou dan vliegt de kikker weer heel snel uit je zwembroek', antwoordde ik. Max vond dit wel grappig en zei dat hij dan maar veel scheten moest laten als er een kikker in zijn bil zat.

En wat zegt Max tegenwoordig na elke keer ik wil? Juist ja, kikker in je bil. Tsja, dat krijg je. Kinderen nemen alles van je over. Het ‘spelletje' met boeren blijft toch favoriet. Gisteren zaten we buiten een pizza te eten en Max liet een boer. Hij wist niet hoe snel hij zijn duim op zijn voorhoofd moest krijgen. Doe je dit namelijk als laatste dan mag de rest diegene slaan. Doen we met Max natuurlijk niet. Het is nu: wie als laatste is moet een hapje eten nemen. Doen we niet te vaak natuurlijk. Alleen als Max wat moeite heeft met eten wil het ‘boerspelletje' nog wel eens werken. Wat een opvoeding ;)

Roas!

3 vrouwen + 1 auto = clichéverhaal

Men neme 3 vrouwen, een Opel Corsa en een lange, bochtige route naar het strand; de perfecte ingrediënten voor een rampzalige maar hilarische rit. Roas en ik hadden erg weinig tijd om ons psychisch voor te bereiden op het feit dat wij bij Marieke (= zeer geïntegreerd wat betreft Italiaanse rijstijl) in de auto zouden zitten richting het strand. Op wat kleine details na ging het eigenlijk heel goed. We hebben niet eens gekotst. Klein detail is dat we misschien een heel klein beetje verkeerd reden. Een klein stukje maar. En trouwens het was niet eens ons schuld. We bleken alleen al een tijdje - onder luid gevloek van Marieke: ‘G*dverdomme, waar gaat hij helemaal naartoe?! Marina di Grosseto?! Nee Rob, waarom?! Ik snap er niets van! We hadden daar allang af gemoeten!' - achter de verkeerde zilveren BMW X3 aan te rijden. We vonden het ook al een beetje raar dat de auto maar niet reageerde op ons getoeter en gebaren en het was helemaal zeer vreemd dat ie steeds harder begon te rijden. Waarschijnlijk dacht de bestuurster (we kwamen er op een gegeven moment eindelijk achter dat er een blonde vrouw achter het stuur zat en dat het nummerbord niet klopte...) dat ze een stel stalkers achter zich aan had. Toen we er na ongeveer een kwartier eindelijk achter kwamen reden we terug en werden we onderweg gebeld door een ongeruste Rob. Marieke, die haar blunder duidelijk niet toe wilde geven antwoordde op de vraag waar we toch in hemelsnaam bleven: ‘We komen er aan, ik laat de dames de omgeving even zien...'. Ondertussen begonnen Roas en ik tegen elkaar: ‘Waar komt dat geluid opeens vandaan? Hebben we een lekke band ofzo?' Dus stond ik daar op een drukke autoweg een gevarendriehoek uit te klappen. En uiteraard had geen van ons ervaring in het verwisselen van autobanden, we wisten de reserveband nog te vinden, maar daar hield het ook wel op. Marieke wist een hardloper aan te houden die erg veel weg had van een aardige creep. Aardig, omdat hij inderdaad de band voor ons wilde verwisselen. Creep, omdat hij ons vrouwen een stelletje leeghoofden bij elkaar noemde. Goed, het was ons dag niet helemaal qua intelligentieniveau, maar dat lag waarschijnlijk aan het feit dat we al een uur eerder aan het strand hadden kunnen liggen. Na overigens een heerlijke dag strand was het tijd voor de terugweg... ‘We moeten toch richting Siena? Siena is hier af...' Daar heb je tenslotte die borden voor. Marieke leek vastbesloten: ‘Nee hoor kijk, Rob rijdt rechtdoor!' Onder aan de afslag op de snelweg glinsterde een zilveren BMW X3... ‘Volgens mij rijden we weer achter de verkeerde BMW aan... Deze weg gaat naar Rome!' Al met al zijn we heelhuids en binnen toch nog een redelijke tijd thuisgekomen, zonder te kotsen. Ik vind het knap. En dan zeggen ze dat een ezel zich niet twee keer aan dezelfde steen stoot... ;)

Bacio,

Kim

Wisten jullie dat:

- We over 2 weken al weer terug in NL zijn

- We hopen dat we het warme weer meenemen

- Roas anders beweert meteen weer het vliegtuig in te stappen naar een exotische bestemming

- Kim na een jaar buitenland voorlopig geen plannen meer heeft om voet te zetten buiten Friesland

- We hebben geprobeerd om Lucas het woordje ‘Danoontje' te laten zeggen

- Dit niet verder kwam dan: ‘Da-da-mamamamamama'

- Wij vinden dat hij straks toch minstens ‘Roas & Kim' moet kunnen zeggen

- Max zichzelf er uit vindt zien als Spiderman als hij zijn duikbril opzet

- Kim het meer weg vindt hebben van Darth Vader van Star Wars, zeker wanneer hij door de luchtpijp ademt

- Kim een 2 weken oude kitten heeft gered bij de buren en in Rome een rat brood heeft gevoerd

- Dit terwijl we bedelaars keihard negeren

- Een zwerfster in Firenze het daar niet mee eens was en Roas daarom sloeg

- Roas haar vervolgens even heeft uitgescholden

- Zij trouwens ook vloekt als zij rijdt

- Zij door Kim overigens wel is uitgeroepen tot de beste chauffeuse ever

- Kim toch blijkt te kunnen kaartlezen

- En wel in Rome

- Roas in restaurant ‘La Rampa' (Rome) Jack uit As the World turns meent hebben gezien

- Kim als niet-ATWT kijkster stiekem ook denkt dat het hem was

- De tiramisu die ze daar als toetje at er erg ‘La Rampa' uitzag: smots!

- Kim verslaafd is geraakt aan Italiaans voedsel en haar nieuwe sportschoenen

- Zij aardappelen nu officieel haat

- Zij thuis Italiaans gaat koken voor ‘La mama' en wie aan wil schuiven

- Roas nog twee romantische dagen beleeft met haar vriendje in Rome

- Kim nu in haar ‘I ♥ Roma' t-shirt onze blog probeert te updaten

- Dit vanwege de vele verontwaardigde reacties waaruit is gebleken dat jullie ons goed in de gaten houden

- Wij dit erg leuk vinden en ons er op verheugen jullie over 2 weken weer te zien!

- Wij tot die tijd nog even gaan genieten van het mooie weer, rode wijn (Kim) en Sneeuwwitje (Roas) en poepluiers...

Straf!

Vissticks met krieltjes en worteltjes, sperzieboontjes met zalm en pasta... en gisteravond, onder het mom van gezonde voeding (ik zal het maar even niet hebben over de pannenkoeken van afgelopen vrijdag..) aten we bloemkool met krieltjes en een overheerlijke hamburger. Nou ja, volgens mij was de slager iets te fanatiek geweest met de zoutpot en Roas hield het na een paar happen dan ook voor gezien: ‘Die dingen zijn echt niet te vreten!'. Max eet echter al de hele week keurig zijn bord leeg (wat overigens wel inhoudt dat we ongeveer 2 uur per dag aan de eettafel doorbrengen, maar geduld is een schone zaak...) en had snel genoeg in de gaten dat zijn tafelgenoot dat niet deed:

‘Roassanne jij hebt het nog niet op!'

‘Nee, ik lust het niet meer, mag ik het laten staan alsjeblièèèft?'

‘Euhm, nog 3 happen!' besloot Max zijn ouders imiterend.

‘Nou daar ben ik het niet mee eens, je moet je bord gewoon leegeten net als wij, ga maar even naar boven!' zei ik, terwijl ik innig hoopte dat Roas zou snappen dat daar wel 3 toiletten aanwezig zijn waar ze het door kon spoelen.

Terwijl we elkaar aankeken en ons lachen bijna niet in konden houden (ik bedoel, geef jij maar eens ‘nepstraf' aan een 21-jarige) liep Roas onder het schaterlachen van Max met haar bord vol zoute hamburger de trap op. Twee minuten later kwam ze snikkend (om de tranen van het lachen te verdoezelen) de trap weer af met een leeg bord.

‘Heb je het helemaal op?'

Roas knikte

‘Goedzo Roas! Dan mag je nu je Danoontje!'

Max duwde meteen vol trots zijn bord onder mijn neus. ‘Kijk! Helemaal op! Ik heb het helemaal zelf opgegeten!'

Omdat je kinderen moet motiveren en stimuleren zijn Roas en ik erg goed geworden in het overdreven complimenteren: ‘Oooooh ècht waar?!? Wat goed zeg! Danoontje?'

Na de eerste paar dagen konden we er ook niks meer aan doen. We waren zo moe van de onderbroken nachten en vroege ochtenden dat we 's ochtends als de kinderen naar de crèche waren maar gingen sporten of zonnen om te ont-chagrijnen. 's Middags werden we echter zo melig van de moeheid dat de sfeer in huis veranderde in een circus, met ons als clowns. En blijkbaar vonden Max en Lucas het toch ook wel een beetje leuk met ons want na een week amper gehuild en gezeurd te hebben en met de terugkomst van paps en mams in het vooruitzicht zei Max: ‘Ik vond het wel een beetje gezellig met jullie, maar mama is liever.' Een beetje gezellig. Voldoening zeg ik je! Nu op naar Rome!!