Vissticks met krieltjes en worteltjes, sperzieboontjes met zalm en pasta... en gisteravond, onder het mom van gezonde voeding (ik zal het maar even niet hebben over de pannenkoeken van afgelopen vrijdag..) aten we bloemkool met krieltjes en een overheerlijke hamburger. Nou ja, volgens mij was de slager iets te fanatiek geweest met de zoutpot en Roas hield het na een paar happen dan ook voor gezien: ‘Die dingen zijn echt niet te vreten!'. Max eet echter al de hele week keurig zijn bord leeg (wat overigens wel inhoudt dat we ongeveer 2 uur per dag aan de eettafel doorbrengen, maar geduld is een schone zaak...) en had snel genoeg in de gaten dat zijn tafelgenoot dat niet deed:

‘Roassanne jij hebt het nog niet op!'

‘Nee, ik lust het niet meer, mag ik het laten staan alsjeblièèèft?'

‘Euhm, nog 3 happen!' besloot Max zijn ouders imiterend.

‘Nou daar ben ik het niet mee eens, je moet je bord gewoon leegeten net als wij, ga maar even naar boven!' zei ik, terwijl ik innig hoopte dat Roas zou snappen dat daar wel 3 toiletten aanwezig zijn waar ze het door kon spoelen.

Terwijl we elkaar aankeken en ons lachen bijna niet in konden houden (ik bedoel, geef jij maar eens ‘nepstraf' aan een 21-jarige) liep Roas onder het schaterlachen van Max met haar bord vol zoute hamburger de trap op. Twee minuten later kwam ze snikkend (om de tranen van het lachen te verdoezelen) de trap weer af met een leeg bord.

‘Heb je het helemaal op?'

Roas knikte

‘Goedzo Roas! Dan mag je nu je Danoontje!'

Max duwde meteen vol trots zijn bord onder mijn neus. ‘Kijk! Helemaal op! Ik heb het helemaal zelf opgegeten!'

Omdat je kinderen moet motiveren en stimuleren zijn Roas en ik erg goed geworden in het overdreven complimenteren: ‘Oooooh ècht waar?!? Wat goed zeg! Danoontje?'

Na de eerste paar dagen konden we er ook niks meer aan doen. We waren zo moe van de onderbroken nachten en vroege ochtenden dat we 's ochtends als de kinderen naar de crèche waren maar gingen sporten of zonnen om te ont-chagrijnen. 's Middags werden we echter zo melig van de moeheid dat de sfeer in huis veranderde in een circus, met ons als clowns. En blijkbaar vonden Max en Lucas het toch ook wel een beetje leuk met ons want na een week amper gehuild en gezeurd te hebben en met de terugkomst van paps en mams in het vooruitzicht zei Max: ‘Ik vond het wel een beetje gezellig met jullie, maar mama is liever.' Een beetje gezellig. Voldoening zeg ik je! Nu op naar Rome!!