Na een echte Italiaanse cappuccino op een terrasje in Buonconvento (om wakker te worden uiteraard...) reden we vanochtend terug onze heuvel op waar ik Max vervolgens fijn mocht helpen met het begraven van een dode slak. Kim Waninge, begrafenisondernemer, aangenaam! Sta je daar in de ochtendzon een gat te graven met een harkje. Al moet ik toegeven dat dit een stuk makkelijker ging dan de laatste keer dat ik een dood dier heb begraven. Dat was namelijk mijn gerbil Tarzan (Jane was al dood), die het nodig vond midden in de winter dood te gaan, terwijl de grond bevroren was... Soms moet je er wat voor over hebben. Zo ook voor Prins Max, dus als hij me lief vraagt (‘Kim, Kim, Kim, Kim..... Wil je de slak met mij begraven alsjeblieftdankjewel?') of ik een slak wil begraven dan doe ik dat. Nadat we er drie bloemetjes op hadden gelegd kon de slak in vrede rusten.... Hij wel. We beginnen inmiddels wel een beetje gewend te raken aan het gezinsleven en alle handelingen. Goed, ik laat de jonge Lucas nog steeds liever aan Roassanne over omdat ik baby's een beetje eng vind (behalve als hij zijn poepgezicht trekt of als hij lacht, te hilarisch en lief) maar met Max word ik vast grote vriendjes. Samen een slak begraven is natuurlijk niet zomaar iets. En met Max valt tenminste een gesprek te voeren: ‘Ik had hier bloed, maar nu is het weg!' wordt me enthousiast vertelt terwijl we achterin de auto zitten en er een korstje onder mn neus wordt gedrukt. ‘Ja ik zie het, er zit een korstje op!' Max kijkt eens bedenkelijk naar het korstje. ‘Waarom zit er een korstje op?' Ik kan nu wel moeilijk gaan lopen doen natuurlijk, maar houd het simpel: ‘Dan bloed het niet meer en wordt het weer heel.' Max kijkt nu nog bedenkelijker. Kutje. ‘Wat is heel?' Tja. ‘Dan ehh. Nou kijk ehh. Dan is het niet meer kapot!' Zijn vragenvuren zijn zo af en toe behoorlijk pittig. Vanmiddag wilde hij weten wat ‘verliefd' is. Leuke vraag. En ik zou er zeker antwoord op moeten kunnen geven. ‘Nou dan vind je iemand heeeeeeeel erg leuk, en heb je kriebels in je buik.' Wat een slap antwoord eigenlijk. Als we te hard door de bochten gaan krijg ik ook kriebels in mijn buik. Max nam er gelukkig genoegen mee. Eenmaal thuis vond ik in de boekenkast een veel interessanter antwoord in het boekje ‘Daarom! En andere diepzinnige antwoorden op kindervragen'. Op de vraag ‘Wat is verliefdheid?' geven een bioloog, psycholoog en hersenkenner voor kinderen een vrij onbegrijpelijk antwoord, maar voor mij was het precies goed. Maar natuurlijk wist ik allang dat je lichaam bij verliefdheid dopamine aanmaakt en dat het hele proces tot tijdelijke gekte leidt. De beschrijving van de filosoof vond ik veel interessanter: ‘Plato vertelt er het volgende over: vroeger was de mens een heel sterk wezen met vier armen en vier benen. De God Zeus was daar niet zo blij mee, want hij dacht dat deze sterke mensen de goden zouden kunnen verslaan. Dus kapte hij alle mensen in tweeën en werden we zoals we nu zijn: wezens met twee armen en twee benen. De twee helften, die incomplete mensen, bleven de hele tijd naar elkaar verlangen. Ze sloegen hun armen en benen om elkaar heen,om zo toch weer samen te komen. Van verlangen stierven al die incomplete mensen. Zeus kreeg medelijden en zorgde ervoor dat de geslachtsdelen aan de voorkant van de mens kwamen te zitten, zodat de ene helft in de andere zou passen en ze zo toch weer samen zouden kunnen komen (fijne woordkeuze ook...) Dit is een verhaal uit de Griekse mythologie, maar verliefdheid voelt wel zo. Je ontmoet iemand die je zo leuk vindt dat je de hele tijd bij hem wil zijn. Het voelt een beetje alsof je thuiskomt bij de persoon die altijd al bij je hoorde. Alsof je samen één bent.' Erg filosofisch wel. Ik zie het bedenkelijke gezicht van Max al voor me: ‘Maar Kim... Kim, Kim, Kim.. Waarom hebben we twee armen? Wat is God? Wat zijn geslachtsdelen?' Waarom............? Daarom! (En nu hopen dat ie het rijmpje ‘Daarom is geen reden en als je van de trap af valt ben je gauw beneden' niet kent...)

Bacio,

Kim