Mijn toekomstige man zal erg, ik benadruk ERG veel overtuigingskracht moeten hebben voordat ik ook maar zal na denken over het maken van baby's. Ik ben dood. En ik niet alleen. Roas is ook dood, maar zij wil over 10 jaar nog wel kinderen. Ik dacht dat werken in de horeca enigszins vermoeiend was, maar toen had ik nog nooit van half 8 's ochtends tot half 8 's avonds op kinderen gepast. Ik snap eindelijk waarom er zoiets als Moederdag bestaat, respect voor moeders! Nadat we de jongste vanochtend op de crèche hadden achter gelaten reden we met zn vieren (La Mama, Max, Roas en ik) richting Montalcino, een charmant stadje op een heuveltop, waar we na alle bochtige weggetjes even konden - en vooral moesten - bijkomen onder het genot van een ‘spremuta'. Hierna hebben we nog wat bochten meegepakt om de abdij van Sant'Antimo te bezoeken. Eenmaal thuis werden we alleen gelaten met Lucas, die na de crèche toe was aan zijn middagdutje, dus hadden we mooi tijd voor onszelf. ‘Maarre, wat als het nou wakker wordt? Wat als het nou gaat huilen omdat zijn moeder er niet is? Wat als het gepoept heeft!?' Gelukkig ging het dankzij het geluidjesboek van Dribbel helemaal goed. Nadat Roas de fruithap er met het grootste gemak in had gekregen vond ze dat ik de luier wel even kon verschonen. Shit. Hoewel, dat lag ongeveer 10 minuten later op de veranda, nadat ik zijn lege (Goddank!!) luier had weggegooid en we het allebei eens waren dat je met een luier om niet in het opblaasbare zwembadje kan zitten. Weet ik veel dat het gewoon door blijft poepen zonder luier. Ik en ‘La Mama' Marieke besloten dat een potje de oplossing was. En dat potje is hard nodig want na het avondeten ging meneer onder de eettafel zitten plassen (verder keurig opgevoed, niks mis mee). Toen ze dan allebei na nog maar eens een soort van adhd-aanval ein-de-lijk op bed lagen, kwam ‘La Mama' met goed nieuws: morgenochtend zijn we vrij. Morgenochtend kunnen we uitslapen. Dit was waarschijnlijk de meeste vermoeiende dag van mijn leven. Inclusief de Thailand en Cuba rondreis, en inclusief die keer dat ik nog van 8 tot 6 vleeswaren moest snijden en kaas moest hakken na een nacht doorhalen. Maar je weet wat ze zeggen over kinderen: je levert er veel voor in, maar je krijgt er veel voor terug. Voor het slapen gaan kreeg ik mijn eerste ‘bacio di mano' van Lucas. Soms zijn ze best schattig.

Baci,

Kim

p.s. Tijdens het uitpuffen op de veranda hebben we maar even een planning gemaakt voor de komende weken: Siena, Firenze (Florence), Pisa, Ikea (ja inderdaad, Ikea, wij mogen mee shoppen voor de finishing touch van het appartment :) & Rome: ‘A presto!'