De dag begon een stuk beter dan hoe hij gister eindigde.We mochten vandaag uitslapen, wat toch wel één van de laatste keren zal zijn, en ik voelde me wat fitter dan gisteravond.Na me vannacht te hebben ontdaan van een mega grote spin (ik word nog wel een heldhaftig) begon de dag om half tien eigenlijk nog te vroeg. Echt slecht geslapen had ik niet, wel weinig. Ik werd steeds wakker, beetje jammer.

We gingen ontbijten met Rob, Marieke en Max in dorpje zelf. Lucas gaat door de week tot half één naar de crèche. Na een over heerlijke croissant met ham hebben we nog snel even wat boodschappen gedaan en daarna was het aan mij om kennis te maken met de rijstijl van de Italianen. Met Marieke naast me en Kim en Max achterin verliep de tocht voorspoedig. Kim was niet eens misselijk achterin. Heb ik toch best goed gereden. Tegen die heuvel waarop ze wonen zeg je u, dus dat is wel even wennen. Maar ach, alles went. Zo zag ook ik het gister niet meer zo zitten. Zes weken in Italië, met twee kinderen, zonder vriendje. Nee, ik wilde meteen terug naar Nederland. Een nachtje slaap doet wonderen. Ik moet gewoon doorzetten en bovendien komt vriendje langs. Kan ik daar naar uit kijken!

Vanmiddag zijn we wezen zwemmen. Moest ook wel met een temperatuur van 35 graden. Eindelijk... verkoeling! Na een paar uurtjes kregen we overheerlijke nasi voorgeschoteld van Rob. Heeeeeeeeerlijk! Dat is beter dan al die pasta. Dat komt mijn neus nu al uit en ik heb het pas één dag gegeten.Ben benieuwd hoe het de komende weken allemaal komt. Wij alleen met de kinderen als zij weg zijn zie ik helemaal zitten. Daar redden we ons wel mee. Ben meer benieuwd naar het eten. Zo word ik weer een met mijn neus op de feiten gedrukt dat ik niks lus. En dat is erg lastig en heel vervelend kan ik je vertellen......

Roas