Kotszakjes graag!
Daar zit ik dan, rechtop in een comfortabel 2-persoonsbed, achter de laptop die ik al minstens 12 uren niet meer had aangeraakt (= wonder). De achtergrond van mijn laptop toont een foto van een ondergaande zon tussen de Toscaanse heuvels, precies dezelfde heuvels die ik kan zien vanuitmijn raam als ik morgenochtend de luiken open gooi. Een idyllische droom... Om heel eerlijk te zijn dacht ik daar een paar uur geleden nog anders over. Mijn reisgenootje Roas werd dankzij die heuvels en bochten - en daaraan toegevoegd de Italiaanse rijstijl van mijn achternicht Marieke, zeer geïntegreerd ;) - wagenziek, en toen we hier eenmaal op de veranda zaten wist ik even niet meer of ik het allemaal nog wel zag zitten. Ik en kinderen is op zich al een vrij bijzondere combinatie, ik en vroeg op staan helemaal, en al die steile weggetjes en afgronden hier vind ik maar niks. Om maar niet te spreken over al die beestjes hier. Slangen, hagedissen, duizendpoten, megaspinnen and so on. Misschien vraag je je nu af welke waanzin mij hier naartoe gedreven heeft. Meedraaien in het gezinsleven en dat 40 dagen lang. Mijn antwoord is simpel: warmte. En dan bedoel ik niet alleen de aangename temperatuur hier van 35 graden Celsius. De gastvrijheid van onze ‘au pair ouders' is hartverwarmend. Nederlanders met een Italiaans tintje. Heerlijk. En dan nu de ontmoeting met de kinderen nog... Wordt vervolgd!
Bacio e sogni d'oro...
Kim
p.s. eerste foto´s volgen binnenkort (ivm internetverbinding)
Reacties
Reacties
Geen dank voor het afzetten en wegbrengen @ the station Grou!!!
whaha.... sterkte! ;)
hoi roas,weet precies hoe jij je hebt gevoeld, ron reed ook zo lekker daar in de heuveltjes, maar het went wel hoor!!!!!
ciao pauline
Reageer
Laat een reactie achter!
- {{ error }}